Ὁ σκάρος

Δύσκολα θὰ βρεθεῖ καταλληλότερο ξεκίνημα γιὰ τὸ ἱστολόγιο ἀπὸ ἕναν μυσταγωγικὸ σκάρο. Ὁ σκοπὸς ποὺ ἀποθεώνει τὸν πλαγίαυλο, καὶ τὸν ἐναρμονίζει μὲ τοῦς ἦχους τοῦ κοπαδιοῦ, τοῦ ἀνέμου καὶ τοῦ βοσκότοπου. Μέρος κομμένο βίαια ἀπὸ τὸ σῶμα ἕνὸς δέντρου, ἡ φλογέρα, ἀποκτὰ ξανὰ ζωή καὶ παλμό, καὶ ἐνώνεται μὲ τὸν τόπο ὅπου βλάστησε προσφέροντας ξανὰ στὸ σύνολό του, διαφορετικὰ αὐτὴν τὴν φορά. 

Ὁ σκάρος εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς νυκτερινῆς βοσκῆς, κομμάτι μίας ξεχασμένης πλέον ποιμενικῆς ζωῆς. Ἀποτελεῖ ἔκφραση ἐλευθερίας καὶ κάθε βοσκὸς εἴχε φυσικὰ τὶς δικές του ἰδιαιτερότητες στὸ παίξιμό του, ἡ αἰσθητικὴ ὅμως παραμένει ἡ ἴδια μιὰς καὶ μιλάμε γιὰ μέλη τοῦ ἰδίου ἔθνους, τῆς ἰδίας κοινότητος, συνεχιστὲς κοινῆς παραδόσεως. Στὴν σημερινὴ δισκογραφία ἔχει κυριαρχήσει τὸ μοτίβο τοῦ παρακάτω βίντεο, ποὺ τὸ συναντοῦμε καὶ σὰν εἰσαγωγικὸ κομμάτι στὰ πανηγύρια. Πλείστες τῶν ἐκτελέσεων δυστυχῶς τεῖνουν νὰ γίνονται βιαστικές, ἐπιδεικτικές καὶ μὲ ἄσχημο ἤ καὶ καθόλου παλμὸ στὸν ἦχο, τὸ γνωστὸ χαμηλῆς ποιότητος φύσημα τοῦ κλαρίνου ποὺ άπλὰ ἀπασχολεῖ τὰ αὐτιά.

Ὁ σκάρος εἶναι κάτι παραπάνω ἀπὸ ἕναν ἐθιμοτυπικὸ σκοπὸ, εἶναι ὁ ὕμνος τοῦ βοσκοῦ στὴν μοναξιὰ του μὲ τὴν φύση καὶ τὸ ζωντανὸ ξόρκι ποὺ θεραπεύει ὅλους τοὺς καημοὺς του. Ἐλεύθερος ἀπὸ τὴν συμμόρφωση καὶ τὸν μιμητισμὸ ποὺ προκαλεῖ ἀναπόφευκτα ἡ παρουσία ἄλλων ἀνθρώπων, μπορεῖ νὰ χρωματίσει μὲ τὶς δικὲς του πινελιὲς καὶ ἐπιθυμίες τὴν ἰερὴ μοναξιά του. Συνοδεία του εἶναι τὰ κουδούνια τοῦ κοπαδιοῦ, τὰ προστατευτικὰ γαβγίσματα τοῦ σκύλου, ἡ βοὴ τοῦ ἀέρα... Ὄργανο γιὰ νὰ μιλήσει ἡ ψυχὴ του ἕνα δωρικὰ λιτὸ καλάμι ἤ κομμάτι ξύλο, μὲ τρύπες ποὺ ἀνοίχθησαν ἐνστικτωδῶς, χωρὶς μετρήσεις άκουστικῆς, ἀφήνοντας τὸν μουσικὸ νὰ βρεῖ μὲ τὸ αὐτὶ καὶ τὴν αἴσθηση τὴν ξεχωριστὴ τεχνικὴ ποὺ ἀπαιτεῖ κάθε ξεχωριστὸ μέλος μίας μὴ τυποποιημένης οἰκογένειας ὀργάνων. 

Ὁ σκάρος σήμερα ἔχει ἀπομείνει μόνος, οἱ ποιμένες τὸν ἐγκατέλειψαν, βιάζονται νὰ κατέβουν στὸ πλησιέστερο ἀστικὸ κέντρο γιὰ νὰ ἀκούσουν μπουζούκια καὶ νὰ ἐπισκεφθοῦν πορνεῖα. Περιμένει ἀκόμα ὅμως τοὺς λίγους ποὺ θὰ τὸν ψάξουν καὶ θὰ τὸν ἀνασυνθέσουν στὴν πράξη, μακριὰ ἀπὸ ἐγκυκλοπαιδικὰ λογίδρια σὲ πολιτιστικοὺς συλλόγους. Καὶ ὅταν αὐτοὶ τὸν βροῦν, θὰ μοιραστεῖ τὴν σοφία αἰώνων μαζὶ τους ξανά. Πλέον δὲν ἀνήκει ἀποκλειστικὰ στοὺς ποιμένες, ἀλλὰ σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἀναζητεῖ τὸ δισκοπότηρο τῆς παραδόσεως.